A Sunday Poem

Today’s poem is by Səməd Vurğun.  Anyone who has looked at a street sign in Azerbaijan knows this name because it’s highly likely that whatever street you’re on is named Səməd Vurğun Küçəsi.  He’s a fairly popular guy when it comes to street names.

And there’s a reason for that.  Səməd was one of the most decorated poets of Azerbaijan.  He had written hundreds of poems and many other works, including Azerbaijan, considered a pearl of Azeri literature.  Below, his poem “You’ve Grown So Old”:

You’ve Grown So Old (1953)

Fine verse gives rise to joy, it’s true,
But poets bow to sorrow, too,
For life in such a way proceeds
That luck our happiness decrees.
Thus everybody wonders why
My head with so much gray is strewn:
“How come you’ve grown so old so soon?”

A sweet young lady yesterday
Presented me with a bouquet.
She paused and never said a word,
But what she meant could be inferred.
This was the question that I read
In eyes as bright as glowing noon:
“How come you’ve grown so old so soon?”

In hunting I would take delight
And roam the steppe all day and night,
From mountaintop I would descend
And, arrow swift, through valleys wend.
I’d often aim at antelopes
But every bullet sang this tune:
“How come you’ve grown so old so soon?”

My lute that has a thousand strings
Now softly or now loudly sings.
But then the fiend who breaks our heart,
Past master of the liar’s art,
Will drop in passing the remark
Maliciously inopportune:
“How come you’ve grown so old so soon!”

My head is graying, but my heart
Glows just as bright as at the start.
Although with gray my head be strewn
I know for sure that, come what may,
My wife and country shall not say:
“How come you’ve grown so old so soon!”

Translated by Peter Tempest

And here is the Azeri:

Şair, nə tez qocaldın sən!

Nemətsə də gözəl şer,
Şair olan qəm də yeyir.
Ömrü keçir bu adətlə,
Uğurlu bir səadətlə.
Görən məni nədir deyir:
Saçlarına düşən bu dən?
Şair, nə tez qocaldın sən!

Dünən mənə öz əlində
Gül gətirən bir gəlin də
Gözlərində min bir sual
Heykəl kimi dayandı lal…
O bəxtəvər gözəlin də
Mən oxudum gözlərindən:
Şair, nə tez qocaldın sən!

Ovçuluğa meyil saldım,
Gecə – gündüz çöldə qaldım,
Dağ başından enib düzə
Bir ox kimi süzə – süzə
Neçə ceyran nişan aldım;
Cavab gəldi güllələrdən:
Şair, nə tez qocaldın sən?

Bəzən uca, bəzən asta,
Ötür sazım min sim üstə.
Andı yalan, eşqi yalan,
Dostluğu da rüşvət olan,
Ürək yıxan bir iblis də
Üzəvari deyir hərdən:
Şair, nə tez qocaldın sən!

Saç ağardı, ancaq ürək
Alovludur əvvəlki tək.
Saç ağardı, ancaq nə qəm!
Əlimdədir hələ qələm…
Bilirəm ki, deməyəcək
Bir sevgilim , bir də Vətən:
-Şair, nə tez qocaldın sən!